سلام پسری ۳۰ساله هستم که مدت هفت ماه هستش که با دختری ۲۳ساله عقدشده هستیم  همسایه بویم مشکل من اینه که میخوام همسرم حمایتم کنه تکیه گاهم باشه هوامو داشته باشه احوالمو جویابشه اما اون بالعکسه تمام رفتارهاش  و من, از لحاظ عاطفی تامین نمیکنه بهم ابراز علاقه نمیکنه خیلی سرد برخورد میکنه جوابش هم اینه که من وجودم اینطور ساخته شده نمیتونم تغییر درخودم ایجاد کنم و میگه تو توقعت زیادی من نمیتونم برات مثله یک مادر رفتارکنم تا تو بهم تکیه بدی روابطمون خیلی سرد و بی روح بود و هست احساس میکنم علاقه ای به من نداشته و نداره حتی اینو چند بار بهش گوش زد کردم ولی جوابش در مقابل من اینه که هنوز اول راهیم کم کم یاد میگیریم ولی هیچگونه تغییری رو تا حالا مشاهده نکردم ما ظاهرا خیلی از نظر اخلاقی تناسبات لازم رو داریم و هردو تحصیلات خوبی داریم ولی از نظر احساسی هم رو نمیتونیم ارضاکنیم حدسم اینه که ایشون هم درمورد من طور دیگه ای انتظار داشتن ما تویک بن بست گیرافتادیم  و تا این لحظه کسی نتونسته کمکمون کنه اشنایی ماه دو ماه نامزدی بود که تمام این دو ماه رو ازهم دوربودیم و فقط سه بار در حضور خانواده ها و در اتاق جدا صحبت کردیم و متاسفانه به این مسائل توجه نکردیم که خواسته هامون چی هستش.همدیگررو تحمل کردیم در این چند ماه و هیچ روزنه امیدی هم نداریم بدون شک عدم لذت از روابط متعارف نامزدی مون هم میتونم بگم همینه که کل ابعاد زندگیمون رو تحت الشعاع قرار داده هردو پیگیر بودیم تا خودمون رو اصلاح کنیم اما نشده. از نظر اعتقادی و فرهنگی مشابهت زیادی بینمون هستش. به نظر شما ادامه این رابطه به صلاحه؟ هرچند خانواده هامون به شدت مخالفت کنند؟میدونم همسرم هم به شدت برای این مشکلاتون داره از نظر روحی ضربه میخوره درست مشابه خودم خواهشا کمکم کنید