سلام.

من دختری ۲۵ساله و کارمند هستم و خواستگاری داشتم که دوسال و چند ماه از من بزرگتر بود و همکارمون بود و نسبت فامیلی دور داشتیم و خانواده م ازشون تعریف میکردن. اما توی صحبت هایی که داشتیم به یکسری مشکلات برخوردیم مثلا اینکه من از همون اول گفتم دوست ندارم کسی معیارش شغلم باشه و حقوقم. ایشون هم جواب دادن شغلت معیار بوده ولی کم مهم خودت و خانواده ت بودید ولی بعدا ها بهم میگفت دوست ندارم بدون مشورت با من حقوقتو جایی خرج کنی و ما قراره شریک زندگی باشیم. واقعیتش منم دوست نداشتم ک همسر اینده بخاد رو حقوقم حساب کنه و اینو گفته بودم اوایل که میگف برای حقوقت نیومدم اما از طرفی هم میگف شریک هستیم!

و مورد بعدی اینکه یکبار من بهشون گفتم که بعد صحبت های ما یکسری صحبت ها هم پدرم و برادرم باهاتون مطرح میکنن که ناراحت شدن که ما باید با هم توافق کنیم و من فامیلتون هستم  پدر و برادرت منو میشناسن چه نیازی به صحبت هست و چی میخوان بگن و…. و همش میگفتن مهم توافق ما هست حتی توی بحث مهریه ک پدرم چهارصد سکه میگفتند و بعد سیصد همش منو تحت فشار قرار میداد که تو با خانواده ت صحبت کن کمتر بگن و هر دفعه بحث میکردیم و من میگفتم اون بحث مرتبط با خانواده س اونم میگفت اصلا منو درک نمیکنی و… و اخرین بار که با هم حرف میزدیم کلی شرایط گذاشت که شاید من بگم سرکار نری(یعنی قبول نداشت که من شرط اشتغال بذارم) و اینکه حقوقتو هرجا خرج نکنی با هم مشورت کنیم و از هم اجازه بگیریم و اینجور حرف ها و.گفت قبول داری بیایم منم قبول نکردم و اونم گفت پس به توافق نمیرسیم و همه چی تموم شد.  

حالا به نظرتون مشکل کجا بود؟ چون ایشون منو میشناختن و خانواده مو و خیلی تمایل داشتن به این وصلت هم خودشون هم خانواده شون. اما حرف هاش منو میترسوند که در اینده بخاد منو تحت فشار بذاره که هرچی میگه قبول کنم و وقتی قبول نداره شرط اشتغال رو در اینده همینو میتونست بهانه کنه . من هم به ایشون علاقه داشتم و فکر میکردم مورد خوبی باشه اما… به نظرتون اشتباه از من بود یا باید هرچی میگف قبول میکردم؟