بنام خدا

بنده ۲۹ ساله هستم و سه ساله که از زندگی مشترکم می گذره، همسر فردی شدم که از نظر خانوادگی خیلی با ما اختلاف داشتن، هم از نظر سطح فرهنگ، هم تحصیلات، شهر های خیلی دور،با اینکه می دونستم این ها پارامترهای مهمی تو زندگی مشترکه اما به خاطر اینکه فکر می کردم همسرم به خاطر استقلالش و علاقه زیادی که به من نشون داد، می تونه خوشبختم کنه، ما حدود ۵ ماه رو به دوره آشنایی اختصاص دادیم و خیلی روشون تحقیق کردیم، یه سری چیزا خیلی نگران کننده بود و در مقابل یه سری مسائل هم خیلی امیدوار کننده بود، تا اینکه واقعا خودم نفهمیدم چی شد که زبونم بسته شد و راضی به زندگی با این آقا شدم، همه چیز از روز بعد از عقد تغییر کرد، ایشون فردای روز عقد به بهانه مهریه بالا که خودش قبول کرده بود و اینکه ما بد می دونستیم که شب اول داماد در خونه ما بمونه! و سر همین ناراحت شده بود کلی بحث و دعوا کرد و صحبت از طلاق زد، بعد از عقد بود که فهمیدم فقط یکی از برادراش نیست که طلاق گرفته بلکه دو تا از برادراش طلاق گرفته بودن! و خانواده سابقه داری بودن در این امر خلاصه، دوران عقد بسیار تلخی داشتیم که دوبار به فکر طلاق به صورت جدی افتادم اما اومد گریه کرد و خواهش و تمنا و شیرینی و گل اورد تا راضی به ادامه زندگی بشم! شب قبل از عروسی هم حتی دعوای مفصلی داشتیم! ایشون همه چیز رو متفی برداشت می کرد، همین رو مختصر بگم که یک بار زنگ خونه ما رو زده بود و زنگ خراب بود فکر کرده بود که ما عمدا در رو باز نکردیم! تو دوران عقد چه تهمت ها و توهین ها که تلفنی به خانواده من نکرد! و من صبورانه فقط می شنیدم و گریه می کردم…بعد از عروسی چند روزی واقعا زندگی شیرینی داشتیم تا دو هفته بعد دوباره همه بحث ها و دعوا ها از سر گرفته شد، سر بسته بگم که فحش و بد و بیراهی نبود که رد و بدل نشه، ایشون مدام تهمت به خانواده من می زدن و من که از این بحث ها خسته شده بودم کم کم صدام درومد و من هم همون ها رو بهش بر می گردوندم، این داستان ادامه پیدا کرد و مدام بدتر شد، ما تقریبا هر دو روز یه بار بحث و جدل داشتیم، تا اینکه من برای اولین بار مجبور شدم همسرم رو بزنم! ایشون چند بار تحمل کرد اما کم کم اون هم انتقام گرفت، کلا زندگی ما این طوریه که یه روز عاشقانه و روز بعد دعوا و بحث و کتک، نمی دونم میشه اسم این رو زندگی گذاشت یا نه! و چرا زندگی رو ادامه می دم، مطمئن هستم که ته زندگی ما هم طلاق خواهد بود! دیگه از بدبینی و کژ فهمی به ستوه اومدم و نمی تونم تحمل کنم! ایشون مدام من رو تهدید می کنن تو زندگی و این به شدت من رو عصبانی می کنه ، از الفاظ زشت استفاده می کنه، وقتی ناراحتم هیچ واکنشی نشون نمی ده و مدام تکرار می کنه من به زندگی با تو هیچ تعهدی ندارم و خیلی وقتا دم از طلاق می زنه! چه راهکاری برای من پیشنهاد می کنین! تو رو خدا کمکم کنید، سه ساله آرامش ازم سلب شده، من که فوق العاده به دین و مذهب عقیده داشتم مدتهاس فرصت عبادت ندارم بس که به امور دنیوی مشغولم، و مجبور شدم الفاظی به زبون بیارم و حرکاتی بکنم که نه در شان منه و نه عقیده منه فقط به دلیل اینکه این مدت به شدت از نظر روحی آزرده شدم این واکنش ها رو نشون می دم و بعدش به شدت ناراحت می شم ولی ته دلم می دونم که خیلی ناحق نبوده فقط من رو داره از نورانیت خارج می کنه! تو رو خدا هرچه زودتر بگید نسخه زندگی من چیه؟