دختر ی۲۶ساله ام مدرک لیسانس دارم مجردم من در دروران دانشجوییی یعنی اواخر تحصیلم مرتکب اشتباهات بزرگی شدم نمیخام گناه خودمو کوچیک دختری بشمارم یا توجیه کنم من اشتباه کردم من به قصد ازدواج با کسی دوست شدم رابطه داشتم اما ن رابطه ی کامل من باکره ام ولی خب اشتباهاتی رو مرتکب شدم چتدین بارم انجام دادم هر بارم با نیت اینکه حتما باطرف ازدواج میکنم مرتکب ابن گناه بزرگ شدم الان خیلی پشیمونم چند ساله دارم توبه مبکنم این اتفاقات تو شهر خودم اتفاق نیفتاده شهری که درس میخوندم همش میترسم از این که خدا منو نبخشیده باشه من نمی خام تاوان اشتباهاتمو تو زندگی ایندم تاوان پس بدم نکنه اون ادم واقعا بی گناه باشه نکنه بفهمو هزارتا فکر اینجوری نمیدونم چی کار کنم خودمو لایق کسی نمیدونم همس فک میکنم باید تا اخر عمر تنها بمونم الان هم که خواستگار دارم خانوادم خیلی دوس دارن زودتر سروسامان بگیرم من از نظر ظاهری خانواده تحصیلات چیزی کم ندارم مبخام فوق لیسانس هم شروع کنم ولی ترس وعدم اعتماد به نفس منو به عقب نشینی میکشونه یه بار تصمیم گرفتم واقعیتو بگم به یکی تقریبا همه واقعیتو گفتم ولی نتیجه اش این بود که همش شک توهین اعصاب خوردی انقد این مسئله برای من سنگین بود که دچار مشکل راه رفتن شدم به خاطر فشار عصبی بالا این موضوع ترس منو دو چندان کرد بدتر شدم نمیتونم واقعیتو به هیچ کس بگم من از خدا خاستم منو واقعا ببخشخ کناهمو بیامرزه حتی اگه نبخشید متو تا اخر عمر تنهام بزاره حاضر شدم باکسی ازدواج کنم که اونم مرتکب اشتباه بزرگی شده باشه ولی توبه کروه باشه من دوس دارم یه زندگی موفق سالم پایبتد داری اخلاقو رفتار درست باشم اما من میترسم میترسم از زندگی ناموفقو تاوان پس دادن و ابدو ریزی خانواده ی مت خیلی با ابرو هستن روا نیس به خاطر من ناخلف ابرشون بره نمیدونم با این حس گناه چی کار گنم ازدواج کنم یا مجرد بمونم همش میگم نکنه تو زندگیم تاوان پس بدم یه شوهر خیانت کار بداخلاق نصیبم بشه یا بچه ی نا خلف کمکم کنید