سوال:

سلام

پسری هستم ۲۳ ساله… دانشجو و موقتا مشغول به کار آزاد هستم… ۱۲ ساله بودم که پدرم را از دست دادم و دو خواهر بزرگتر از خودم دارم. یک سال پیش با دختری خوب و مذهبی و خانواده دار آشنا شدم. بدون اطلاع خانواده ارتباطم را با او ادامه دادم… و تصمیم داشتم این رابطه را جدی‌تر کنم و با خانواده در میان بگذارم.. تا اینکه مادرم دختری را برایم انتخاب کرد فرصت را غنیمت شمردم و دختر مورد علاقۀ خودم را به مادرم پیشنهاد دادم که با مخالفت بسیار شدیدش مواجه شدم… ایشان اصلا حاضر نشدند او را ببینن حتی در موردش تحقیق کنن. و اصرار داشتن به خواستگاری دختری که خودش انتخابش کرده برویم.. خداروشکر توانستم راضیشان کنم از این کار منصرف شوند. از ان روز به بعد فشار خانواده به خصوص مادرم برای ازدواج بیشترو بیشتر شده.. و من بسیار در خانه تحت فشارم.. از طرفی هنوز به ان دختر علاقه دارم.. با وجود رابطۀ بسیار محدودی که با ایشان دارم. دلم میخواهد خودم برای اینده‌ام تصمیم بگیرم و احساس میکنم این حق از من گرفته شده است چون مادرم می‌گوید حرف اول و اخر را من می‌زنم. و تو باید با کسی ازدواج کنی که من انتخابش میکنم. به تازگی بدون اطلاع من با یکی از دوستان خانوادگیمان صحبت کرده و میخواهد دخترش را برایم خواستگاری کند.. در ضمن به هیچ وجه نمی‌توانم با وجود مخالفت مادر و خانواده‌ام با کسی که دوستش دارم ازدواج کنم چون این کار را اصلا درست نمی‌دانم.. به نظر شما باز از دختر مورد علاقه‌ام برایشان بگویم؟ اگر نه چه راه دیگری را پیشنهاد میکنید که راضیشان کنم بدون خواست من به خواستگاری کسی نروند. خواهشمندم هر چه سریعتر مرا راهنمایی کنید چون شرایط بسیار بدی در خانه دارم

جواب:

سلام

ازدواج امر مهمی است و هر جوونی باید از نظر خانواده‌اش در زمینه انتخاب همسر استفاده کنه و با مشورت خونواده جلو بره تا نکنه بخاطر کم تجربگی مورد نامناسبی نصیبش بشه پس همون طور که مستقل پیش رفتن جوون و عدم توجه به نظر خانواده درست نیست، همون طورم تحمیل ازدواج از طرف خونواده به جوون درست نیست پس جوون و خانواده‌اش باید با مشورت همدیگه در زمینه انتخاب همسر تصمیم بگیرند منتها نکته مهمی در اینجا هست که باید توجه داشت که مشورت و استفاده از نظر خانواده بی حد و مرز نیست یعنی یه جاهایی خونواده حق دخالت نداره تا چه رسد به اینکه بخواد نظرش رو تحمیل کنه

توضیح مطلب اینه که در زمینه مناسب بودن طرفین و اینکه از نظر فکری اعتقادی اخلاقی رفتاری خانوادگی به هم می‌خورن یا نه؟ مشورت با خونواده لازمه، چون اولا: اونا با تجربه اند و ثانیا: اونا دلشون درگیر نیست که دلبستگی سبب بشه عیبای طرف رو نبینند، بر خلاف دختر و پسر که کم تجربه هستند و ممکنه دلبستگی سبب بشه به عیبای طرفشون توجه نکنند پس در زمینه تناسب طرفینی باید از مشورت خونواده استفاده کرد اما همه انتخاب همسر این نیست بلکه طرفین باید همدیگه رو بپسندند و دلشون همدیگه رو بخواد و این علاقه چیزیه که نه تنها قابل مشورت و نظر دهی پدر مادر نیست بلکه اونا اصلا حق ندارن در این زمینه دخالت کنند و جوون رو وادار کنند با کسی که دوستش نداره – هرچند ادم خوبی باشه- ازدواج کنه بخاطر اینکه علاقه مال دله و دل هرکس مال خودشه و اگر پدر مادر، اخلاق و رفتار طرف مقابل رو بپسندند و اونو دوست داشته باشند دلیل نمی‌شه که حتما خود جوون هم دوستش داشته باشه یعنی نمی‌تونن بگن: حالا که ما دوستش داریم تو هم باید بهش علاقه مند بشی و باهاش ازدواج کنی، چون علاقه پیدا کردن دستوری نمی‌شه، بنابراین وقتی که جوون به کسی علاقه داره، بی دلیل رد کردنش درست نیست و همچنین اجبار او نسبت به ازدواج با کسی که بهش علاقه نداره هم درست نیست پس در چنین شرایطی نباید پدر و مادر، فرد مورد علاقه فرزندشون رو بدون بررسی رد کنند بلکه باید تحقیق و بررسی کنند و اگر اونو مناسب دیدند با ازدواجشون موافقت کنند اما اگر به نظرشون رسید که نامناسبه با استدلال سعی کنند اونو قانع کنند چون اگر جوون قانع نشه که طرف به دردش نمی‌خوره ممکنه نتونه علاقه‌اش رو از دل بیرون کنه و در نتیجه در ازدواجش با فرد دیگه هم به مشکل بخوره

مساله شما هم همینه شما باید با توجه به مطالب فوق با مادرت صحبت کنی و بهش بگی که من توی هرچیزی که حرف شما رو گوش بدم در زمینه علاقه نمی‌تونم این کار رو بکنم یعنی وقتی دختری رو دوست دارم نمی‌تونم با حرف شما از دلم بیرونش کنم و همچنین وقتی دختری رو دوست ندارم نمی‌تونم بخاطر علاقه شما، دوستش داشته باشم، پس من حرف شما رو در موارد دیگه گوش می‌دم اما در زمینه علاقه قلبی نمی‌تونم گوش بدم چون دل که دست خود ادم نیست که درش رو باز کنه و علاقه طرف رو ازش بیرون کنه

ممکنه مادر شما بگه که تو جوونی و تصمیمت از روی احساسه و اگر یه مدت بگذره فراموشش می‌کنی، اگر این طور گفت در جوابش بگو: احساسی نادرسته که دلیلش عقل و منطق نباشه یعنی اگر اون دختر از نظر فکری اعتقادی اخلاقی رفتاری مناسب من نباشه و من فقط بخاطر ظاهرش بهش علاقه پیدا کرده باشم حرف شما درسته، اما اگر بخاطر افکار و اخلاق و رفتار خوبش دوستش داشته باشم این احساس نه تنها زودگذر نیست بلکه هرچه هم می‌گذره بیشتر می‌شه و بعد ازدواج به عشق پایدار مبدل می‌شه

شاید مادر شما بگه: از کجا می‌دونی که علاقه تو پشتوانه منطقی داره؟ باید بهش بگی: من که نگفتم که همین الان بدون تحقیق و بررسی اون دختر رو برای من بگیرید من از شما می‌خوام که کمکم کنید بررسی کنم که ایا به درد هم می‌خوریم یا نه؟ اما شما حتی حاضر نیستید که یک قدم جلو بذارید و بدون دلیل منطقی ردش می‌کنید

اگر این طور پیش بری مادر تو متوجه می‌شه مخالفتش بی دلیله و نباید در این زمینه بر نظرش پافشاری کنه و ممکنه هرچه زودتر راضی بشه که برای خواستگاری اقدام کنه

اگر با گفتن این مطالب راضی شد که هیچ اما اگر راضی نشد از مطالب لینک زیر برای راضی کردنش استفاده کن

راضی کردن خانواده

موفق باشید