سوال:

سلام

من دختری مجرد ۲۵ ساله کارمند هستم. با توجه به موقعیتهای که داشتم خواستگاران زیادی هم داشتم؛ ولی نمی‌دانم چرا بعضی وقتها تو جلسه خواستگاری وقتی می‌گویم که اگر من یک روزی مجبور شوم انصراف بدهم از شغلم یا به هر دلیلی نخواهم درامدم را به تو بدهم، چه کار میکنی؟ آقایان عکس العمل منفی نشان می‌دهند! حتی یک بار به یکی گفتم اگر من بخواهم ماهی چند دست لباس بخرم نظرت چیست؟ ترش کرد. البته بعدش گفت پول خودتان است. اشتباه نشود؛ من نمی‌خواهم پولم را برای خودم خرج کنم؛ چون من این اخلاق را دوست ندارم. به نظر من اگر منه زن کارمند قرار است پول خودم را برای خودم خرج کنم، پس شوهر کردنم برای چیست؟

جواب:

سلام

مشکل از اختلاف دید شما با طرف مقابل است، یعنی نظر شما این است که پولت مال خودت است و لذا اگر بخواهی در خانه خرجش کنی باید با اختیار خودت باشد نه اینکه مجبور باشی؛ اما بعضی از مردان فکر می‌کنند که زن هم مثل مرد باید پولش را در مخارج خانه هزینه کند.

به عبارت دیگر طرفت انتظار دارد که تو حقوقت را حتما خرج زندگی کنی ولی تو گرچه دلت می‌خواهد این کار را بکنی اما در عین حال این توقعش را قبول نداری و انتظار داری که طرف مقابل، پولت را مال خودت بداند که اگر خواستی طور دیگر خرجش کنی.

پس طرف مقابل توقع دارد همان طور که او الزاما باید پولش را خرج زندگی کند تو هم ملزم باشی که پولت را در زندگی هزینه کنی و تو این اجبار و الزام را قبول نداری و دوست داری با اختیار خودت پولت را در زندگی مشترک هزینه کنی.

در چنین شرایطی اگر تو نظر او را قبول کنی، او می‌تواند روی درامد تو برای خرج زندگی حساب کند و بر اساس درامد تو در زمینه مدیریت خرج زندگی برنامه‌ریزی کند؛ اما اگر نظرش را قبول نکنی او نمی‌تواند روی درامد تو برای قسمتی از هزینه‌های زندگی حساب کند و معنای این حرف این است که همسر تو برای بعض هزینه‌های زندگی درامد مطمئنی ندارد. پس صرف اینکه بگوئی با اختیار خودم پولم را در زندگی خرج خواهم کرد کافی نیست؛ چون همسرت نمی‌تواند روی آن حساب کند.

در نتیجه، اینکه طرف مقابل می‌خواهد به او اطمینان بدهی که درامدت را در زندگی خرج کنی بخاطر این است که می‌خواهد در زمینه خرجهای زندگی لنگ نماند نه اینکه بخواهد به تو زور بگوید و پولت را از دستت در بیاورد.

لذا شما نباید به بعض مردانی که عکس العمل منفی نشان می‌دهند به دید کسی نگاه کنی که حق مالکیت تو را بر درآمدت به رسمیت نمی‌شناسند؛ بلکه این طور نگاه کن که او به این علت سراغ دختر شاغلی مثل تو آمده که احساس می‌کند ممکن است درامد خودش نتواند خرج زندگی را تامین کند لذا فکر می‌کند درامد همسرش می‌تواند در این جهت کمک کند نه اینکه بخواهد پول زنش را بالا بکشد و درامدش را از بین ببرد.

پس اگر طرف احساس کند دختر درامدش را در زندگی خرج نخواهد کرد در این صورت ترجیح می‌دهد که با دختر غیر شاغل ازدواج کند. بخاطر اینکه احساس می‌کند زنش به همسر و مادر نیمه وقت تبدیل می‌شود و نمی‌تواند آن طور که باید و شاید به خانه داری و بچه داری برسد. علاوه بر اینکه فشار کار به همراه کار منزل ممکن است هم جسم زن را تحلیل ببرد و هم روحش را افسرده کند.

پس وقتی این طور است، اگر قرار باشد زن اطمینان ندهد که حقوقش را در منزل خرج کند، بسیاری از پسرها سراغ دختر شاغل نمی‌روند؛ بخاطر اینکه ازدواج با دختر شاغل سبب می‌شود هم از مزایای خانه داری او محروم شوند و هم اطمینان نداشته باشند که درآمد او کمک خرج زندگی آنها شود.

در نتیجه اگر دختر شاغل بخواهد در زمینه ازدواج به مشکل نخورد قاعدتا باید چنین اطمینانی را به همسر آینده‌اش بدهد که درامدش را صرف هزینه‌های زندگی خواهد کرد.

شاید بگوئید این درست نیست که زن در خرج زندگی مشترک مشارکت داشته باشد اما اموال حاصل از این زندگی همه به نام مرد باشد که اگر خدای نکرده زندگی خراب شد دست زن خالی بماند، جوابش این است که اگر زن می‌خواهد هم در زندگی خرج کند و هم پولش از بین نرود، می‌تواند با همسرش قرار بگذارد که پولش را در اجناس پایدار مثل خانه و ماشین و وسایل زندگی هزینه کند. اگر این کار را بکند هم شوهرش روی پول او می‌تواند حساب کند و هم در صورت طلاق احتمالی دستش خالی نخواهد بود و اموالی خواهد داشت که می‌تواند از آنها استفاده کند.

موفق باشید